SUYU YİTİRMİŞSEK
Sürüyle kuş havalanır kafamdan
Bir atımlık yakındadır yalnızlığın gövdesi
Sokaktan, duvardan, çağdan öte
Şavkıdır insanımın
Ve bilincimin sesi.
Duttaki böcek ipeğine dönüşür
Çocuğuma, oğuluma
Özünü saklar başağında taneler.
Hangi ağaç sıyrılır kabuğundan
Hangi çekiç savrulur sahibine
Kabartmadan yapısını tırtılım?
Bir benden bir senden arıtırız güzeli,
Daha köke gitmeden suyu yitirmemişsek
Düşer toprağımıza taze yüreği
Umudun ve kavganın namlularıdır.
Rüzgarında açılıyor gelinciğim
Gerçek ince ince aramızda kayıyor
Bir kez daha, bir daha, bir daha
Zaman soluğumuzda yalnızca bir yamadır.